Wat goed gezegd is,
|
Overgave kent zoveel gedaantes en betekenissen. Toen het thema mij werd aangereikt tuimelde de momenten dat ik mij overgaf over elkaar heen. Zowel aan gebeurtenissen met een voor mij positieve uitkomst, als wel de gebeurtenissen met een voor mij negatieve uitkomst. Het is geen doen en geeft geen pas om een aantal van die gebeurtenissen te nemen en zodoende te illustreren wat overgave potentieel zou kunnen betekenen. Het zijn tenslotte mijn momenten van overgave, mijn waarheid… Alles is niet voor iedereen.
Of toch... Schuim koppende momenten van overgave, waarbij je armen open uitspreid naar de hemel om nog meer te kunnen ontvangen van alles wat er is. En kolkende momenten van overgave, de paniekerig trekkende onderstroom, die maken dat je kopje onder gaat, meegezogen wordt naar het zwartste gat wat je ooit onder ogen moest komen. Die momenten waarbij je binnenwereld in contact komt met de golf van de buitenwereld en even stolt, even dan en daar, op het hoogste punt of op het laagste punt. En daarna is er weer altijd de uitgestrekte zee van mogelijkheden waarin je meedeint of ontwijkt. Dat is waar ik me aan overgeef. Steeds makkelijker. Het is de overgave aan de complexiteit van het leven, voorbij de wetenschap en de berekende strategie, voorbij de controle, zonder tegenwerking of angst. Want het is juist door de berekendheid, de weerstand en de angst dat hetgeen wat allang op weg is naar je, je alleen maar sneller en harder zal raken. Ik zal je vertellen waarom. Het is alweer 25 jaar geleden dat ik een inzicht kreeg. Het was in de zomer van 1990. Na een jaar in opleiding bij de Marine, aan de wal, werd ik uiteindelijk als matroos 3 geplaatst op de Hare Majesteit van Kinsbergen. Het schip was onderdeel van een NAVO verband en zou al enkele dagen nadat ik daar geplaatst was uitvaren. Het zou mijn allereerste reis worden op een S-fregat. 3500 ton groot, 128 meter lang en 14.40 meter breed. Een bewapening van één 76 mm-kanon, luchtdoelraketten voor korte afstand, zeedoelraketten, een Goalkeeper kanon en anti-onderzeeboottorpedo's. Er is ruimte voor twee helikopters. De bemanning bestond uit 180 koppen. Net onder de waterlinie, in het voorsteven recht onder het 76 mm-kanon, sliep ik met nog 11 andere dames in een ruimte van nog geen 20m2, stapelbedden van 3 op elkaar, vier stuks rug aan rug in twee kolommen, vier hangkasten een tafel en vier stoelen, rood licht, ze noemden het ‘het verblijf’.
5 Comments
Al onze vreugde en verdriet ontspringt uit de bron van ons eigen innerlijk. ~ Anoniem
Vorig jaar, precies rond deze tijd stond ik voor de eerste keer op het inspiratiepodium. In een ijskoude werkplaats met heel symbolisch een schip. In diezelfde werkplaats. Een schip op het droge. Het schip kon geen kant op en ik ook niet. En toen zette ik een lied in en vaagde daarmee alle vaste bodem onder mijn voeten weg om me volledig te kunnen overgeven aan het moment. Ik begon te vertellen over het pad dat was voorafgegaan aan het moment dat ik daar nu stond te vertellen over datzelfde pad. Mijn levensverhaal geïnterpreteerd door mij. Ik probeerde samen te vallen met mijn geschiedenis. Buiten dat het voor mij de eerste keer op een dergelijk podium was, was het ook de eerste keer dat ik zo openlijk vertelde over mijn weg en mijn keuzes. Voor vandaag, vroeg Maria me te vertellen wat er na die avond op het inspiratiepodium in werking was gezet. En toen ik daar eenmaal begon over na te denken... heeft het belang van verhalen vertellen heel centraal gestaan in 2013. De langste dag, meestal op 21 juni vier ik elk jaar. Soms alleen, soms met heel veel mensen in mijn huis (de dag erna is ook een feest, het feest van het huishouden) en dit jaar met vrienden en iedereen die daar bij wil zijn bij het Inspiratiehuis Arnhem. Ik weet niet precies meer wanneer ik gegrepen werd door het principe van de langste dag of hoe... geen idee. Wat ik wel weet is dat ik het altijd bijzonder heb gevonden, iets wat je merkt... 'het hangt in de lucht'. |
Archief
December 2020
Categorie
Alles
|